எல்லையற்ற ஏகாந்தவெளியில்

எல்லையற்ற ஏகாந்த வெளியில்
எண்ணங்கள் இனிமையாய்
சிறகடித்துப் பறக்கின்றன

மனதின் மகிழ்வில் வழிமாறி
வானத்தின் எல்லையெல்லாம்
தொட்டுவிட்டு நீளுகின்றன
வசந்தம் குவிந்த வாழ்வின்
வண்ணத்துப் பூச்சிகளாய்
சிறகடிக்கும் சிந்தனைக் குவியல்கள்

தேன் நிரம்பி வழியும் வதையாய்
தெவிட்டும் வாழ்வின் தென்றலில்
தத்திநடைபோட்ட காலம் கூட
தென்றல் தொட்டு நீங்கும்
தென்னைமர ஓலைகளின் தெம்மாங்காய்
திக்கெட்டும் திண்ணென்று கேட்கின்றன

பாளை வெடித்த தென்னம் பூவில்
பட்டுத் தெறிக்கும் மழை நீராய்
சிலிர்ப்பில் மனம் சிறகடித்துப் பறக்க
வாழ்வில் வந்து போனவைகள்
வெண்பஞ்சு மேகக் குவியல்களில்
விரல் தொட்டு விளையாடிட மனம்
வீணான ஆசை கொள்கின்றது

ஆனாலும் ஓர்நாள் அணைந்திடும்
அத்தனையும் எம்முள்ளே எதுவுமற்று
அந்த வேளையின் அதிர்வுகள் தாங்க
ஆர்ப்பரித்த மனதை அடக்கி
ஏற்புடைய எண்ண அதிரவைத் தாங்க
எப்பொழுதுமான இயல்பின் நாளுக்காய்
என்னை நானே இசைபாக்குகிறேன்