வசந்தம் வந்தது

நாளும் பொழுதும்
மொட்டுக்கள் மலர்களாகி
மகரந்தக் கனிகளாகி
பூத்தும் காய்த்தும்
புதிய அழகு கண்டன

மழையில் நனைந்து
மயங்கி நின்றன
காற்றின் கவர்ச்சியில்
கவித்துவம் கண்டன
காலை வெயிலின்
கனதியற்ற ஒளியில்
கண் மூடிக் கிடந்தன

இரவின் அமைதி கிழிந்து
இனிமை கலைத்து
கோரக் காற்றின்
கொடுமுகம் காட்டி
சிரித்த விதியின் சினத்தில்
பூவும் காயும் மொட்டுமல்ல
பூமியின் காலடி வேரறுத்து
புதைந்து போனது
பூத்து நின்ற புதுச்செடி