ஏக்கம் சுமந்து

உரிமையற்ற ஒன்றிற்காய்

உளம் ஏங்கி உயிர் துடிக்கும்

கருணையற்ற மனிதருக்கு

காணும்வலி

கணம்கூட உணராது

நெஞ்சில் வெடித்தெழும்

நேசத்து  நிகழ்வுகளின்

சொல்லொணாத் துயர் சுமந்து

சொல்லி அழாச் சுமைகளுடன்

காத்திருக்கும் கணங்கள் கவி

சொல்லிட முடியாது

காலாண்டு கூடவில்லை

கடல்போல் அன்பு

காட்டாற்று

வெள்ளமாய்

கரையுடைக்க

காலத்தின் வரவுக்காய்

காத்திருக்க மட்டுமே

முடிகிறது முடிவின்றி

முடிவேதுமில்லா

அண்டப் பெருவெளியில்

அரவமற்று அனாதையாய்

நிற்பதாய் உணர்கையில்

உள்ளத்தெழும் உணர்வின்

கொடுமையில்

உறக்கம் மட்டுமா

தொலைந்து போவது???