இயற்கை

இயற்கை எம்மை இயன்றவரை
விட்டு வைத்திருக்கின்றது
எதோ தன்னாலான இரக்கத்தோடு
எல்லோரையும் இட்டு நிரப்பியபடி

தூயனவாய்க் காற்று துகள்களற்று
தலைவிரித்தாடாததால்
நாம் தப்பிப் பிழைக்கிறோம்
தரையில் நடக்கிறோம்

கோபத்தின் உச்சியில் ஆழ்கடல்
கொந்தளிக்காததால்
கூரைகளின் கீழ் நாம்
குதூகலங்கள் சுமந்தபடி
குளிர் காய்கிறோம்

தீயின் நாக்குகள் தீவிரமற்று
திசைமாறி இருப்பதனால்
தீங்குகள் அற்று நாம்
தில்லுமுல்லுகள் செய்தபடி
தினாவெட்டாய்த் திரிகிறோம்

பயிரிடா நிலங்கள் பரிதவிப்பின்றி
பக்குவமாய் இருப்பதனால்
பசுமை குன்றினும்
பாறைகளாகி பயன்பெறா மாந்தனின்
போலி முகம் கண்டும் தாம்
பொறுமை கொண்டு நிற்கின்றன

வானப்பெருவெளி வீழ்ந்துவிடாது
வெடிப் பிளம்புகள் சூழ்ந்துவிடாது
வெட்டி மாந்தரின் வேடிக்கை கண்டும்
வெஞ்சினம் கொண்டு வேரறுக்காது
வேடிக்கை பார்த்தபடி விண் முகடு தாண்டி
விடிகற்களாய் வீளாதிருக்கின்றன

ஆயினும் நாம் எப்போதும் எவற்றையும்
எண்ணியே பார்ப்பதில்லை
எல்லாம் இவ்வுலகில் எமக்கானதென்று
இறுமாப்புக் கொண்டு அக்கறையற்று
அல்லாடலோடு அகந்தை கொண்டு
ஆசைகளோடு ஆர்ப்பரித்திருக்கிறோம்